Ochrona obiektów muzealnych i sakralnych zasadniczo wyróżnia się tym, że ochronie podlegają dobra kultury w czasie, gdy obiekt jest otwarty dla zwiedzających. Z jednej strony eksponaty trzeba chronić przed dewastacją czy kradzieżą, a z drugiej pożądanym jest dopuszczenie ludzi jak najbliżej, aby mogli dokładnie się eksponatom przyjrzeć. Jest to trudne do pogodzenia, ale niestety konieczne. W tej sytuacji trzeba wspomóc personel w pomieszczeniach wystawienniczych czujkami chroniącymi lokalnie grupy czy pojedyncze przedmioty. Służą do tego wszelkiego typu szklane gabloty, z umieszczonymi wewnątrz czujkami ultradźwiękowymi. Przypominam młodszym kolegom po fachu (a czytelników spoza branży informuję), że fale ultradźwiękowe, inaczej niż mikrofale, nie przenikają przez przeszkody stałe typu szkło, drewno, mury itp. To ich cenna właściwość. Mogą być montowane w dowolnym pomieszczeniu przyległym do pomieszczeń ogólnodostępnych i nie grozi nam fałszywy alarm. Ponadto gabloty takie zabezpiecza się czujnikami zbicia szkła, klejonymi bezpośrednio do ścianek. Spotyka się gabloty ze szkła zbrojonego cienkimi ścieżkami przewodzącymi, co znacznie ułatwia ochronę takich gablot przed rozbiciem. Cenniejsze eksponaty umieszcza się w gablotach ze szkła zbrojonego lub z odpornego na wszelkie udary bezbarwnego włókna węglowego.
